Ζώντας στη Νοτιοανατολική Πενσυλβάνια τη δεκαετία του ’90 και στις αρχές της δεκαετίας του ’00, ήμουν μεγάλος θαυμαστής του CKY. Ίσως θυμάστε CKY και από τη στενή τους σχέση με τους ανθρώπους στο MTV Βλάκας και τα βίντεό τους για skateboard που θεωρούνται από πολλούς πλέον ως θρυλικά και απαραίτητα.
Ακόμα θυμάμαι με αγάπη να τσακώνομαι Τζόνι Νόξβιλ καθώς προσπαθούσε να πηδήξει μέσα στο πλήθος από την προεξοχή του μπαλκονιού στο α CKY παράσταση στο αξιότιμο Θέατρο Trocadero (RIP) στη Φιλαδέλφεια όταν γιαννάκης εξακολουθούσε να κάνει τέτοιου είδους βλακεία. CKYστα χρόνια της ακμής του, ήταν ένα συγκρότημα με στιβαρή σύνθεση τραγουδιών που συνδύαζε στοιχεία πανκ, μέταλ και ποπ που συχνά λειτουργούσε ως soundtrack για τόσους πολλούς ανθρώπους που ενδιαφέρονταν για υπαίθριες δραστηριότητες που περιελάμβαναν σκούτερ, skateboard, rollerblades και γελοίες. Ντέρον Μίλερ (τώρα και μέσα Μοχθηρή Δημιουργία) ήταν μεγάλο μέρος του ήχου του συγκροτήματος και συνεχίζει τις μουσικές του προσπάθειες με το συγκρότημα 96 Πικρα όνταπου απελευθέρωσε Camp Pain πίσω το 2018. Τώρα, με πέντε χρόνια στα σκαριά, αυτό το συγκρότημα (με έδρα το Λος Άντζελες, όχι το PA) επέστρεψε με Η Συνέργεια αποκαταστάθηκε σχετικά με τα αρχεία πυρηνικής έκρηξης.
Υπάρχουν πολλά να αρέσουν Η Συνέργεια αποκαταστάθηκε και αν ήσουν (ή είσαι) θαυμαστής του CKY, αυτός ο δίσκος είναι απαραίτητος. Οι δομές των τραγουδιών είναι παρόμοιες με πολλά πιασάρικα ρεφρέν που αναμειγνύονται με ακριβώς τη σωστή ποσότητα αγωνίας και επείγουσας ανάγκης. Αν και είναι ένας βαρύς δίσκος, δεν κατακλύζει και δεν στηρίζεται σε βάρος και ταχύτητα για να πει τη θέση του.
Το „Vaudeville’s Revenge“ είναι ένα groovy ανοιχτήρι που έχει CKY γραμμένο παντού. Είναι ασαφές και σπλαχνικό αλλά και γειωμένο. Πολύ εκπληκτικό παίξιμο κιθάρας, υπέροχη μελωδία και μερικά πλούσια δεύτερα φωνητικά καταδεικνύουν τη φροντίδα στο τραγούδι και σας αγκιστρώνουν από την πρώτη στιγμή. Απλά δείτε αυτά τα riff!
Ένα από τα πράγματα που αγαπώ σε αυτόν τον δίσκο είναι τα τραγούδια που έχουν το βάρος. που έχουν τα riff αλλά έχουν και τις ποπ και ροκ ευαισθησίες. Αυτό φαίνεται στο έξυπνο „Fire Skyline“ που έχει Μυλωνάς κρατώντας λίγο πίσω τις κιθάρες και αφήνοντας τη φωνή του να οδηγεί πραγματικά το κομμάτι χωρίς να φοβάται να χρησιμοποιήσει την ικανότητά του να χτυπήσει αυτό το πάνω μέρος. Τώρα, οι στίχοι, σε μια ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση, είναι στην πραγματικότητα για να βάλουν φωτιά στο Χόλιγουντ… με την κυριολεκτική έννοια. Υπογραφή Ντέρον Μίλερ εδώ παιδιά.
Το „Wish me Dead“ είναι βαρύ στο fuzz αλλά αυτή τη φορά διανθίζεται με έναν καθαρό ήχο κιθάρας και ανοιχτές συγχορδίες. Αυτή η μπάντα δεν φοβάται να ρισκάρει με τον ήχο της και αυτοί οι κίνδυνοι πραγματικά αποδίδουν. Οι στίχοι, πάλι, είναι ζεματιστοί και ο φωνητικός ρυθμός δένει τόσο καλά με τη μουσική εδώ.
Συνολικά, υπάρχουν μερικά εξαιρετικά κομμάτια εδώ, στιβαρά σόλο και πολύ γενικά απολαυστικό υλικό. Είναι ένας δίσκος που ακούγεται αρκετά καλά όσον αφορά την παραγωγή και δεν υπάρχουν πολλά σε αυτόν που να φαίνονται παράταιρα. Προφανώς, όσοι ήταν θαυμαστές του Ντέρον Μίλερ το σώμα της δουλειάς θα το λατρέψει. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά εδώ που θα προσελκύσουν και νέους ανθρώπους.
